Ben yoktum artık..
Dalgalar yoktu, martılar yoktu, dalga sesleri çok uzaktı. Sesin çok uzaktı…
Düşmüştüm bir kere kalkmaya dermanım yoktu. Ahh’ hasretinin sol yanımı çürüten sevdam, duraklar, otogarlar, çok kalabalık, benim gidecek yerim yok. Benim vardığım yerden dönecek gücüm yok.
Bilir misin? Kuşlar içimden havalanır.
Gözlerin Ahh’ gözlerin, uçmaya değil kalmaya sebep iken, ben nasıl giderim senden? Nasıl adını sayıklamadan bölmem uykularımı?
Şimdi gözlerin hangi nesnelere bakmakta, hangi cisimlere değer katmaktadır?
Ahh’ düşümde bile ellerine dokunmaya kıyamadığım “Canım Kadın;…”
Beline sardım hasretimi, saçlarına toka yaptım umutlarımı, ne olur izin ver saçlarına rüzgar değsin. Ne olur izin ver; görmediğin, cismini bile bilmediğin sakallarıma dokunsun parmakların. Ne olur izin ver seveyim ayağının bastığı yerleri.
Bilir misin?
Daha önce çok ölmeye karar vermiştim, ama şunu bil ki “Canım Kadın” ilk defa bu kadar yaşamak isterim. Gözlerinin kahvesinde kırk yılı aşan hasretimle kapındayım. Gözlerinin değdiği kaldırımlardan banada yer ver, benim de adımlarım perçinlesin adımlarını. Çünkü gözlerin değişmişse güzeldir oralar… Çünkü gözlerin beni görmek için manevra yapmışsa, güzelimdir senden ötürü.
Ahh’ “Canım Kadın…”