Herkesi olduğu gibi, koşulsuz ve karşılıksız sevmenin sonucu; kırıldığın, acılar içinde kıvrandığın vakit kendinden başkasını suçlayamamaktır. Böylesi bireyler, acının kaynağında benliklerinin yattığını düşünerek sevginin bedelini öderler ve zaman içinde bu bedellerden oluşan dağın altında kalarak kendilerinden yahut insanlıktan tiksinti duyabilirler ve kabul etmekten korksalar da gerçekliğinden şüphe duymadıkları bir fısıltısı gitgide büyür zihinlerinde:

‘‘Hak edilmemiş sevgi, hak edilmemiş acıların dostudur.’’