Anladım ki insan, elleriyle suladığı ağaca da asabiliyormuş kendini. Düşünmeden, akıbetine zerre tenezzül etmeden sevmenin nihayeti kalbe dağılan sivri cam parçalarıymış demek. Hesapsız adımların makbulü öğretilmişken ruha, menfaatsiz hislerin ancak insani olabileceğine kanaat getirmişken üstelik: tüm bu bedbahtlık niye?

Anladım ki insan, elleriyle suladığı ağaca da asabiliyormuş kendini. O vakit tüm acı çekenlerin suçlusu canı yanan mıdır sahi? Güven denilen ayrıcalığı hak etmeyenlere vermekten kaynaklı değil midir bunca kepazelik? Ya sevgi… Böylesi cömert bir insanın acılarına gülünüz sadece! Ama biliniz de: insan, insana, insanca davranmayı seçtiğinde kaybetti